رازِ شاخساران

خیلی‌ زود دیگر سبز نبود.

باد در گوشش رازی‌ را نجوا کرد، زرد شد‌ و خشکید،

نرم و رقصان به زمین نشست و عاشقانه بر خاکِ زمین بوسه زد.

او دیگر میدانست رازِ شاخسارانِ همیشه دست به دعا را،

آری درختان ,همان دستانِ همیشه سبز مظلومانند، بر آمده از بسترِ خاک.