دیریست که کوچه باغ سبز چشمانم خشکیده است.
سیاه پوشیده آن همه سبزی در سوگ نشسته تا ابد نخواهد خندید.
گل نخواهد رویید در آن همه شور بختی، پیچید، دار زد خود را در علف های هرز سیاه مژگانم.
سپیدیش نفرین گشته در ایینه‌ی سرخ خردادی ها، کهریزک ها، کوی دانشگاه ها، و خون ریخته یاران در زندان و خیابان.
دیریست که کوچه باغ سبز چشمانم خشکیده است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر